Na een radiostilte van drie jaar verscheen eind vorig jaar met Silent Days een prachtige nieuwe plaat van de Belgische singer/songwriter The Bony King Of Nowhere.
Achter de naam The Bony King of Nowhere gaat Bram VanParys schuil. Hij komt uit Gent en doet iets wat we in de Nederlandse popmuziek niet zo goed kunnen: eigenzinnigheid omzetten in een behoorlijk unieke stijl, en dat dan een heel album lang. Met Silent Days is Bram daar weer goed in geslaagd. Zijn beste plaat tot nu toe.
Een gebroken relatie en dus verdriet en stilte was er wel voor nodig. Maandenlang bleven z’n gitaren onaangeraakt in de hoek staan. Er was teveel om over na te denken. In de Vlaamse Ardennen, weg van alles, begon de terugkomst. Hij nam de gitaar weer te hand en sloeg aan het schrijven van nieuwe liedjes.
Deze nieuwe plaat raakt. Standaard bij het werk van Bony King moet je even door de eerste minuut heen. Even wennen aan de nieuwe omgeving; waar ben ik nu weer?
Maar dan sta je ineens in het mooiste landschap en klinkt er zo’n heerlijke country-groove. Zoals The Jayhawks dat ook kunnen. Het is Gram Parsons, maar dan modern. Allah-La’s, maar dan wel met beide voeten in het nu. En spannend blijft het, Bram pookt gestaag het vuur op.
Op 3 oktober verwelkomende we The Bony King Of Nowhere voor een 2 Meter Sessie in Amsterdam. Twee liedjes uit die sessie kun je nu bekijken: