“Hij nipt wat aan z’n whisky, werpt een blik op zijn horloge (nog twee uur en een kwartier voor vertrek) en speelt een kleine versie van een groots, nieuw nummer genaamd ‘There From Here’.”
Nieuwe editie van Jan Douwe Kroeske’s wekelijkse column voor De Gooi- en Eemlander, ditmaal over een korte ontmoeting in Amsterdam met de Amerikaanse muzikant Phosphorescent, die begin oktober met een nieuwe plaat komt: C’est la Vie.
Een whiskey voor een liedje
Vanaf een barkruk kijk ik naar de Amerikaanse artiest Phosphorescent, die in z’n paspoort de naam Matthew Houck heeft staan. Ik ben deze eerste woensdag van september op een ietwat gekke plek voor een eerste ontmoeting met een artiest: op de hoek van de Marnixstraat en Leidsegracht in Amsterdam, in de uitbouw van de ontbijtruimte van het Backstage Hotel.
Houck is er voor een persdag en professioneel had hij zich die dag door een achttal interviews voor de Belgische en Nederlandse media gewerkt. Vlak voor zijn vlucht vanaf Schiphol, speelt hij akoestisch nog een paar tracks van z’n gloednieuwe album C’est la Vie, dat begin oktober op het kwaliteitslabel Dead Oceans verschijnt.
Z’n publiek in het Backstage Hotel bestaat uit 15 bezoekers, waarvan vier van het platenbedrijf, een mannetje van achter het barretje, vier toevallig passerende toeristen en de pers uit Nederland en België. Kortom, de uitbouw is goed gevuld.
Hij nipt wat aan z’n whisky, werpt een blik op zijn horloge (nog twee uur en een kwartier voor vertrek) en speelt een kleine versie van een groots, nieuw nummer genaamd ‘There From Here’. Pas de eerste keer dat hij ‘m live speelt, maar overtuigen doet het.
Als een artiest goed is, dan maakt het niet uit in wat voor omgeving of voor hoeveel man publiek hij of zij staat. Nog mooier wordt het als Houck de mondharmonica om de nek hangt en in de klassieke Bob Dylan-pose een ander fraai nieuw nummer ten gehore brengt: ‘These Rocks’!
De tijd dringt, maar het glas is leeg. De doet man een gouden voorstel: nog één whisky voor één liedje! Om acht minuten over zeven is de koek op, het glas weer leeg en heb ik zes nummers gehoord van het nieuwe album van een man die 45 minuten later met z’n paspoort in een rij op Schiphol staat, op weg naar z’n volgende persdag. Zou-ie morgen weer ergens in een uitbouwtje van een hotel staan te spelen?
Jan Douwe Kroeske
